“Deze week hebben we geen les meer, alleen nog oefen-examens!”
Het is even wennen, maar na 3,5 jaar worstelen met behoorlijk wat struggles is het bijna zo ver; de ‘echte’ examens zitten eraan te komen! Maar eerst dus nog oefen-examens en in de vakantie ook nog examentraining. Voor dit laatste heeft ze overigens zelf gekozen, iets waar wij als ouders best trots op zijn. Sinds kort weten wij namelijk pas écht hoeveel problemen ze heeft met leren.
Jarenlang altijd maar hulp vragen, niks leek te blijven hangen in dat koppie en na schooltijd altijd zó vreselijk moe, energie voor huiswerk was er amper. Het was een lastige tijd, dus ik heb onze inmiddels puber-dame wel even gevraagd of ik dit alles wel mocht benoemen in mijn blog.
Dat mocht zeker gelukkig, máár ik moet er wel even de ‘slimheid’ bij noemen. We hebben een deal, want slim was/IS ze zeker, dus daar vertel ik ook dan graag over! Zo wonen wij op een boerderij wat soms best gevaarlijk voor kleine kinderen kan zijn, dus had mijn man eens streep gezet en gezegd dat ze daar niet overheen mocht. Dat snapte onze kleine dame prima gelukkig! En dus ging ze met haar fietsje over het gras óm de streep heen….
Nee, dom is ze niet.
Wel vond ze het wat lastig om sommige dingen te benoemen, maar ook dan wist ze dat slim op te lossen! Ik kreeg namelijk een horloge voor moederdag en als ze hem dan even wilde zien, vroeg ze; “Waar is de mama-dag, vind ik je zo lief?” Natuurlijk zou je een woord als ‘loge’ of ‘klokje’ verwachten en ook klopte de zinsopbouw niet, maar als kinderen nog klein zijn, is dit natuurlijk vooral heel schattig. Het werd pas verontrustend, toen ze in haar tienerjaren nog steeds dit soort uitleg gebruikte. Maar ook dan, ze blijft slim, dus ze weet nog steeds bepaalde dingen prima te ‘omzeilen’ en zo, zonder al teveel (moeilijke) tekst, alles toch te vertellen of te vragen. En nu (bijna per toeval) zijn we er eindelijk achter dat ze een TOS (Taal Ontwikkelings Stoornis) heeft.
Eerst een gevoel van lichte opluchting, dan ook angst ‘hoe nu verder’, maar dan….alles valt plots op zijn plek!
-Waarom ze altijd zo vreselijk moe is.
-Waarom ze liever niet naar een winkel gaat, omdat ‘er iemand tegen je kan praten’.
-Waarom ik haar altijd moet helpen met huiswerk en vooral toetsen.
-Waarom een betoog voor Nederlands zo ongelooflijk veel tranen oplevert.
-Waarom ze zo vaak vraagt om (belangrijke) appjes te checken voor ze ze verstuurd.
-Waarom ze veel vragen verkeerd lijkt te interpreteren en dus een ander antwoord geeft.
Lang geleden waren we er al wel achter dat ze een echte beelddenker is; ze kan weinig met tekst en woorden, maar maakt overal plaatjes en filmpjes van in haar hoofd. Ah, daar konden we wel wat mee; ik herkende het bij mezelf en kon wel wat ‘trucjes’ bedenken! Maar toch, wát een tranen heeft het gekost, maar ook heel wat boze buien en ja, ook zéker van mijn kant. Ik merkte dat het haar toch nog steeds veel meer moeite kostte dan mij of andere beelddenkers en dat frustreerde ons allebei. Gelukkig trof ze een school waar de leraren de leerling ‘zien’, ze kon aangeven waar ze moeite mee had en er werd gelijk gekeken hoe ze daarbij geholpen kon worden. Dit was erg fijn en ook goed voor haar zelfvertrouwen!
Een tijd terug heeft ze de Ik Leer Leren training gevolgd en gelukkig werd daar ook veel duidelijk.
Een training waarbij je;
*ontdekt welke manier van leren bij je past
*leert hoe je moet plannen
*(nog) meer zelfvertrouwen opdoet
Zo kwam ze erachter dat ze liever en beter leert in het gezelschap van anderen, dus inmiddels zit ze aan de keukentafel of het bureau in de kamer. We zijn met de planning bezig geweest en daarbij bleek het voor haar vooral belangrijk hóe en wáár het werd genoteerd, dus niet op de dag zelf, maar op de dag wanneer ze zou moeten leren.
Ook kwam ze er toen al achter dat ze veel meer leert door filmpjes te kijken dan boeken door te lezen en sindsdien roepen we hier; “Joost is je vriend!” (‘biologie met Joost’)
Het is fijn dat ze via de training al veel geleerd heeft wat wél werkt voor haar, zodat ik niet alles meer op mijn schouders hoef te nemen. Want we hebben natuurlijk nog 2 meiden, die ook de nodige aandacht willen en daar ook zeker recht op hebben! Een gesprek met het hele gezin bleek erg verhelderend! Iedereen kon zeggen wat diegene nodig heeft en belangrijk vindt, maar ook hebben we gesproken over wat we lastig vinden; voor onszelf, maar ook in de omgang met elkaar. Mooie inzichten krijg je hiervan! En het is ook wel eens fijn om te horen dat ze toch nog wat meer nodig hebben dan alleen maar eten, slaap, eten, zussen om op af te reageren en….eten!
Hier in ons gezin, zijn we weer een stukje verder.
Zelfkennis, beetje zelfspot (ook heel belangrijk), maar vooral respect naar elkaar! En dat betekent natuurlijk niet dat er niet meer geruzied wordt….helaas, ook hier nog genoeg meidenvenijn, want “ga uit mijn kamer. NU!” of “waarom mag zij altijd aaaalles en ik echt noooooit wat?!” en “wat zegt zij, ze liegt!” galmen hier nog steeds door het huis (ja, wij zijn ook maar gewoon mensen), maar we rekenen elkaar niet meer af op wat we niet -zo goed- kunnen.
Maar zoals ik zei, het examen staat voor de deur en de keuze voor een vervolgschool moest uiteraard ook gemaakt, dus de veelgehoorde vraag; “Wat zou je later willen worden?” “Ik wil graag kinderen helpen die het, net als ik, ook zo lastig hebben op school.” Ik ben er even stil van…. Hoe prachtig is het dat? Wanneer je zo worstelt met taal, je toch zo duidelijk kunt maken wat je zou willen worden en dan ook nog zoiets moois!
Deze dame komt er wel en ik hoop met heel mijn hart dat ze nog héél wat kinderen mag helpen.
