Ze wordt stiller en stiller.
Ze huilt vaker, knuffelt meer.
Wat is er toch met haar?
“Mam, ik wil niet naar school morgen.”
“Hoezo niet, wat is er dan morgen?”
“Ik wil overmorgen ook niet en de dag erna ook niet en volgende week óók niet, ik wil helemaal niet meer! Ik ga wel naar Afrika denk ik, daar doen ze niet aan diploma’s.”
“Tja, dat zou kunnen natuurlijk, maar lijkt me toch een beetje drastisch lieve schat.”
Dus ik probeer eerst verder: “Wat vind je dan niet leuk?”
Er volgt een lang gesprek, maar het wordt me toch al snel duidelijk; de druk is té hoog op dit moment.
Talen blijven een struggle voor haar, dus hoe ongelukkig kun je er dan van worden wanneer er 5 talen op je rooster staan, waarvan je er ook nog eentje moet doen zonder fysieke lessen?
Daarnaast houden de klasgenoten elkaars cijfers ook nauwlettend in de gaten en dat kan uiteraard stimuleren, maar helaas ook blokkeren.
Dit laatste herken ik bij haar, ze wordt stil en verdrietig, maar soms ook boos en dat gaat het leren weer in de weg zitten.
Wat moeten we nu?
Ze heeft de keus eigenlijk al gemaakt, zo blijkt. Ja, ze wil nog steeds architect worden, maar toch staat haar besluit vast: ze wil een lager niveau. En niet zozeer omdat het nu veel te moeilijk is, maar vooral omdat ze haar zinnen heeft gezet op één bepaalde school en dat is dus wel twee niveau’s lager.
Maar daarna kan ze alsnog hogerop, dus “dan kan ik nog steeds gaan doen wat ik wil”.
Het is nogal wat: zo’n duidelijke beslissing voor deze school een jaar geleden en nu toch heel wat anders willen.
Toen waren er al reacties waarom ze per se naar die school wilde en per se dat niveau, dus ja, moet je dan nu wel naar een andere school willen?
Want wat zullen ‘ze’ wel niet zeggen?
En toch, hebben we dat niet allemaal wel eens? Dat je denkt ‘wow, dit (kleding, relatie, baan) is het helemaal!’ en dat het dan toch blijkt tegen te vallen?
En roepen we daarbij ook niet altijd “Doe wat goed voelt, wat kan jou de mening van anderen schelen, jij moet er gelukkig mee zijn!”?
Dus wie zijn wij als ouders dan om te zeggen “Je hebt hier voor gekozen, dus dit maak je af”?!
Natuurlijk slapen we er een nachtje (of tig) over, hebben we nog een keer een gesprek (en nog één en nog één…), bekijken we de voor- en nadelen, maar dan hakken we toch echt de knoop door; Afrika moet nog maar even wachten, ze gaat naar een andere school!
Alleen dan zijn we er nog niet natuurlijk.
We brengen een bezoek aan de nieuwe school (wat haar gevoel alleen maar meer bevestigt), de allerbeste vriendinnen worden ingelicht en dan komt het moment dat ik ‘de eer’ krijg om het de huidige school te melden.Terwijl ik school in loop, ga ik (heel wat jaren) terug in de tijd en voel ik me gelijk weer een puber die straks op het matje moet komen en ik krijg er gewoon de kriebels van. Ik word opgehaald door de mentor, loop braaf achter hem aan en murmel iets over het ‘mooie, nieuwe gebouw’.
Wat is dat toch? Al zijn we volwassenen en soms is het leeftijdsverschil zelfs zo groot dat je de vader of moeder had kunnen zijn van de leerkracht, maar toch kunnen we ons dan opeens even zo klein voelen!
We lopen het lokaal binnen en ik mag aan een tafeltje zitten en vertellen waarom ik daar ben.
Binnen enkele seconden herpak ik mezelf, bedenk me goed waarom ik hier precies zit en neem het woord.
Dat het er simpel op neer komt dat onze dame haar best heeft gedaan, maar niet gelukkig wordt op deze school, dat ze niet op haar plek zit, dat ze een andere weg heeft gekozen en sterker nog, dat ze al precies weet wat ze wil en dat ze tot de zomervakantie nog blijft, maar daarna toch echt naar een andere school gaat.
Ik klap alles eruit, niet teveel nadenken, gewoon zeggen wat ik kwijt wil.
En dan komt zijn reactie. Hij vindt het jammer, maar hij begrijpt het zeker wel!
Hij ziet ook, net als de andere leerkrachten dat ze worstelt met de talen, dat ze moeite heeft met het competitie-gevoel in de klas en vooral: hij vindt het knap dat ze dit zelf aangeeft en al een heel plan heeft uitgestippeld hoe ze het nu wil gaan doen.
Ik word rustig. Dit was een fijn gesprek, ik heb me druk gemaakt om niks en boven alles ben ik rete-trots op onze eigen-, maar vooral wijze dame die ontzettend goed weet wat ze wel, maar ook zeker weet wat ze níet wil!
Het is me opnieuw wéér duidelijk gemaakt hoe belangrijk het is om naar kinderen te luisteren.
Ga het gesprek aan, laat ze uitpraten, luister naar hun ideeën.
En als je het niet eens bent, bedenk goed waaróm je het niet met hem/haar eens bent.
Zoals in ons geval dat haar vader het best lastig vond, omdat ze het niveau makkelijk kan doen.
Waarom dan lager gaan, vroeg hij zich steeds af.
Maar door toch te lúísteren, hóórde hij dat ze echt ongelukkig is met de huidige situatie en dat haar idee
misschien een prima plan is om toch te komen waar ze wil op een manier waar zij wél gelukkig van wordt.
Want dat is toch wat wat we als ouders allemaal willen?
Dat je kind gelukkig is!
En dat geluk moet niet ten koste gaan van je eigen principes en ideeën.
Deze beslissing brengt zeker rust, al blijft het nog even doorzetten voor haar. Maar ze weet nu dat het
straks anders gaat zijn en kan daar nu naar toe leven.
Een nieuwe school, een nieuwe start.
We sluiten deze dag af met een ijsje, want sommige dingen in het leven mag je best een beetje vieren!
