Het einde was in zicht!
Na 4 jaar ploeteren zou daar de uitslag komen.
Wat heeft ze moeten knokken al die jaren en elk jaar de vraag; was het ‘knokken’ genoeg?
Het ging duidelijk niet vanzelf.
Dat gaat het waarschijnlijk bij niemand, maar wij hebben zo’n dochter waar maar niet uit kwam wat erin zat zeg maar.
We snapten het niet en de juf van de basisschool snapte het ook al niet.
De cito’s waren wisselend, dan weer kader, dan weer mavo, zelfs eens havo en een volgende keer wéér kader.
Tja, wat doe je dan?
Veel overleg en uiteindelijk in samenspraak met juf tóch voor mavo gegaan.
Soms ging het prima, maar het heeft ook heel wat ‘bloed, zweet en tranen’ gekost.
Gelukkig had ons gevoel ons niet in de steek gelaten en bleek dat we een fantastische school hadden gekozen.
Ze deden alles wat ze konden en sleepten onze dochter overal doorheen, echt bewonderenswaardig!
Zo was er regelmatig contact met ons als ouders, mocht ze extra tijd voor toetsen, één op één uitleg, etc, etc.
En al was het elke keer met de hakken over de sloot, toch verbaasde ze iedereen (ons als ouders, maar ook zeker de leerkrachten) weer aan het eind van het jaar door toch over te gaan!
En toen kwam daar Corona….
Oh wat ging het slecht met alle leerlingen als we de media moesten geloven.
Thuis zagen wij dit gelukkig niet!
Het vroeg zeker wat meer van mij als ouder, want ik moest haar meer begeleiden, iets wat normaal de leerkrachten deden.
Maar ik kende haar struggles al vanaf toen ze een dreumes was en zag het ‘knokken’ nog vaker dan leerkrachten en wist daardoor ook beter wat haar kon helpen.
Maar de examens naderden en dát moest ze zelf doen!
Alsof het nog niet genoeg was, kregen we begin dit jaar ook nog te horen dat ze een TOS heeft, een Taal Ontwikkelings Stoornis.
Pfff, aan de ene kant wisten we nu ein-de-lijk wat er aan de hand was en dat gaf wat rust, maar aan de andere kant stonden, zoals gezegd, de examens wél voor de deur, dus het bracht ook gelijk stress met zich mee.
Ik heb me razendsnel ingelezen en mocht ook bij de onderzoeken zijn en ik begreep en zág, dat dit nog best een hele klus kon worden.
Toch positief proberen te blijven, steunen waar het gaat en ruimte bieden om rust te nemen en bij te tanken, hoe vreselijk moeilijk dit soms ook voor het gezin, maar vooral ook voor de andere meiden is.
“Waarom hoeft zij dit of dat niet te doen?”
“Waarom moet ze nu huilen?”
“Waarom help je haar zoveel?”
“Waarom doet ze haar huiswerk niet eens helemaal zelf?”
Het is voor mij soms al moeilijk te begrijpen, dus laat staan voor hen.
TOS is een lastig iets, het komt bij ongeveer 5% van de kinderen voor.
Het wordt alleen lang niet altijd herkend of soms verward met bijvoorbeeld een andere stoornis.
Tijdens de onderzoeken bleek dat onze dame zo slim is, dat ze al die jaren iedereen ‘om de tuin wist te leiden’.
Iedereen had wel door dat er iets aan de hand was, maar wát het was?
Ze wist overal omheen te praten of verlegen te lachen, zodat nooit iemand aan een TOS heeft gedacht.
En natuurlijk is het mooi dat ze zich blijkbaar aardig weet te redden, maar ze heeft zo ook nooit de hulp kunnen krijgen die ze eigenlijk zo hard nodig had.
En tijdens de onderzoeken zag/hoorde ik dat eigenlijk alleen maar meer.
Zelfs ik als moeder heb nooit geweten dat ze zóveel moeite met taal heeft gehad en dat je mij zo ‘voor de gek kunt houden’, ik vind het een hele prestatie!
Dus ik ga eerlijk zijn: ik ging er niet meer van uit dat ze het zou gaan halen, het zou minimaal één her worden,
stiekem rekende ik zelfs op twee en dan nóg had ik mijn twijfels.
Mijn vermoeidheid en humeur zullen ook zeker meegespeeld hebben, want blijf eens positief met al de bovenstaande vragen van je dochters, terwijl je hun zus -echt in zak en as door extreme vermoeidheid- probeert te helpen om toch nog wat lesstof op te pikken.
Toch dacht ik op een gegeven moment ‘loslaten Agnes, loslaten’.
Zíj moest het doen en ze haalde het of ze haalde het niet.
Maar ze hééft het gehaald!!!
Tussen één en drie uur zou ze gebeld worden; het werden de langste 2 uur en 10 minuten van ons
leven….ja, haar telefoon ging pas om tien over drie.
En toen die verlossende woorden; “je bent geslaagd”!
Ik heb er wel twee dagen over moeten doen, voor het wat begon te landen.
Wat een rust, eindelijk verder kunnen dromen, want er zijn zéker mogelijkheden!
En wat zijn we ontzettend blij én trots en dan op alle meiden, want het heeft wat gevraagd van het hele gezin!
But she did it!!
