Nu vind ik onze meiden natuurlijk de leukste van de hele wereld, maar er zijn ook vaak genoeg momenten dat ik ze echt wel achter het behang kan plakken, zij het niet dat wij ‘helaas’ amper behang hebben in ons huis.
Maar laatst liet mijn tante weten dat ze vindt dat wij ‘zulke leuke meiden hebben’.
Dus ik moest er toch wat om lachen en vertelde eerlijk dat het regelmatig strijd is bij ons thuis en dat het leven met 3 dames soms (vaak) best pittig is.
Ze vertelde dat ze het vooral zo mooi vindt om te zien wat onze meiden allemaal doen, qua sporten, maar ook dat ze eten koken en dat ze ‘gewoon’ meedoen met acties voor goede doelen en dan hun ideeën en visie over de wereld en het leven nog.
Ik heb hier thuis toch nog eens over nagedacht.
Soms zit je zo in je routine van de dag, dat je sommige dingen niet meer helemaal helder ziet en dat bleek ook nu het geval.
Ik bedacht me dat ze inderdaad al een aantal jaar eten koken, zeker ook handig voor mij aangezien ik minimaal 3 dagen werk en mijn studie ook nog heb, maar natuurlijk ook om ze toch wat mee te geven wanneer ze op hunzelf gaan wonen (moge dat nog maar heel lang duren).
Maar ze doen inderdaad ook altijd enthousiast mee met goede doelen!
Vroeger zei één van de meiden al op 6-jarige leeftijd “Ik wil al mijn speelgoed weg doen naar kindjes die geen geld hebben”, een andere dochter wilde haar kleren weg geven aan iemand uit de klas die het thuis ook niet breed had en toen ik eens voorstelde om het speelgoed uit te zoeken voor een vluchtelingengezin met 5 kinderen, die echt alles kwijt waren, bedachten ze zich geen moment en hebben we er 2 vuilniszakken vol naar toe kunnen brengen.
Dit is altijd zo gebleven, zo heeft de oudste mee gezwommen met Maarten van der Weijden en daarmee dik 1000,- binnen gehaald voor kwf, hebben de dames spinazietaartjes verkocht voor De Noordzeeziekte, rugzakjes verzameld voor Because We Carry, gelopen voor Save the Children en zo zijn er nog wel een paar acties waar ze aan mee hebben geholpen.
Ja, de meeste acties komen wat idee betreft, bij mij vandaan, maar ik heb ze nog nóóit gedwongen om mee te doen!
Het is wel waar wij (mijn man en ik) voor staan en zo ben ik ook altijd opgevoed; help een ander als je daar de mogelijkheid toe hebt.
Hoe mooi is het dan, dat ik door zo’n opmerking van mijn tante opeens zie, dat ik dat toch doorgeef aan onze kinderen, zonder dat ik daar eigenlijk heel bewust mee bezig ben.
Het zijn bepaalde normen en waarden die wij belangrijk vinden en waarvan wij denken dat ze de wereld een beetje mooier maken.
En oké, we hebben inderdaad best wel strijd thuis, maar wat wil je, ze zijn inmiddels ook echte pubers, moeten zichzelf ontdekken, dus ook flink overal tegenin gaan en heb je als ouder gewoon echt dat behang nodig waar je ze af en toe even achter plakken kan om zelf weer op te laden, maar wat ben ik ongelóóflijk trots op ze!
Het mooie aan dat ze ouder worden, is dat er regelmatig mooie onderwerpen ter sprake komen.
Bijvoorbeeld Corona, waar op dit moment de hele wereld om draait; jongeren hebben het zwaar, ze konden ‘niks’, mochten ‘niks’ en het lijkt erop dat we bijna weer die kant op gaan.
Wanneer ik het daar met onze meiden over heb, zien zij dat toch echt anders; ze vinden het best mee vallen gelukkig en worden echt boos om vergelijkingen met de 2e wereldoorlog, want dat kun je in hún ogen echt niet maken.
Hoewel ik het zeker met ze eens ben, heb ik ze dit niet ‘aangepraat’, het is hoe zij in het leven staan, wat ze hebben gezien op tv en hebben gelezen in de (zelfgeschreven) boeken van hun pake en beppe (opa en oma).
Zij zien dit toch echt heel anders, want “We kunnen gewoon nog naar buiten, we kunnen met onze beste vriendinnen afspreken (soms op afstand), we kunnen bellen, eigenlijk kunnen we juist nog heel veel wél”.
En ook dán weer kaartjes maken voor de bejaarden die geen visite mogen ontvangen, tulpen brengen bij de juffen, cake bakken voor de pake’s en beppe’s én de oude buurvrouw die altijd zo vriendelijk dag zegt.
Ik zie ze dit doen en geniet ervan.
Ook ‘het mogen zijn wie je bent en hoe je je voelt’ vinden ze erg belangrijk.
Het maakt niet uit hoe je eruit ziet, waar je vandaan komt, op wie je valt, welk niveau je doet, je bent wie je bent en dat is echt prima en dit zien we ook in hun vriendenkring terug.
Echt heel bijzonder dat je het zonder er (te)veel aandacht aan te schenken, het toch mee geeft aan je kinderen.
En zo ontstaan er regelmatig mooie gesprekken en kwamen wij als ouders er ook opeens achter hoe belangrijk normen en waarden zijn.
Ook op school leer je hierover, maar dan besef je nog niet hoe belangrijk ze zijn, daar kom je in het echt leven pas achter en soms dus blijkbaar pas wanneer je je pubers probeert groot te brengen.
Zo blijkt maar weer dat je nooit te oud bent om te leren en ik denk weer even aan de woorden ‘maar jullie hebben zulke leuke meiden’. Terwijl ik dit schrijf hoor ik er buiten twee schreeuwen over wie er nu de volleybal mag en de derde maakt mij met rollende ogen duidelijk dat ze echt niet gaat doen wat ik haar vroeg (waar is dat behang toch?!)….maar zeker weten; leuke meiden, díe hebben we!
En mooi hoe dit weer te herleiden is naar wat ik doe in mijn praktijk.
*Ik wil graag anderen helpen, daar waar het mogelijk is (en dat is gelukkig best vaak).
*Je bent nooit te oud om te leren, dus ook in groep 8 kun je (zonder andere belemmeringen) nog makkelijk leren wat je misschien ergens in groep 3/4 gemist hebt, omdat juf/meester te snel voor je ging.
*Het maakt mij niet uit wie je bent, hoe je eruit ziet en wat je struggles zijn, je bent welkom bij mij!
*Maar naast het leren is er ook zeker ruimte voor iets wat je dwars zit of waar je over piekert; dit blijft tussen ons en wanneer ik denk dat het nodig is (voor verdere ontwikkeling en het leren), dan schenk ik daar ook zeker aandacht aan.
Zo kreeg ik afgelopen het prachtige bericht van een moeder;
“Mijn meisje die niks van leren wilde weten, omdat het altijd zo moeilijk ging, vraagt nu zelfs of Agnes in de vakantie wel doorgaat en of ze ook huiswerk voor haar heeft. Dank je wel Agnes voor het helpen groeien van mijn mooie, slimme meisje.”
En dát is wat ik het allerliefste doe; er zíjn voor het kind en proberen uit te zoeken wat hij/zij specifiek nodig heeft!
Het is nu vakantie in het noorden, dus misschien even wat rustiger aan voor sommigen, maar ik hoop nog heel veel kinderen te mogen helpen met leren, maar dus ook ze bewust te laten worden dat je prima bent zoals je bent.
-Kinderen moeten niet bekeken worden, maar gezien!-
(bron; Marcel van Herpen)
