Het is zomervakantie….
Ja, wij zijn ook nog even een weekje weg geweest, heerlijk naar Texel.
Lekker dichtbij, wat ik op dit moment ook wel fijn vind in deze rare, onzekere corona-tijden.
Maar het doet me ook ergens anders aan denken, aan de vakanties in het buitenland.
Jaren terug in Italië….
We hadden inmiddels 3 kinderen en ‘dus’ was het leuk om naar een vakantiepark te gaan!
Althans, dat werd ons door iedereen verteld; het is leuker voor de kinderen, want ze maken allemaal vriendjes/vriendinnetjes en kunnen dan heerlijk spelen, zodat wij als ouders ook een fijne vakantie zouden hebben.
Tja, wie wil dat nou niet?!
Tuurlijk hadden we wel wat twijfels (onze kinderen kennende), maar als we om ons heen hoorden en keken, deden we onze kinderen bijna iets tekort als we nu niet voor een vakantiepark zouden kiezen, maar weer voor ‘een hutje op de hei’.
Dus op zoek en een mooi plekje boeken op een camping in Italië vlakbij het Gardameer met een mooi zwembad, wat zag het er prachtig uit, we kregen er zowaar écht zin in en telden de dagen af.
De dag zelf al vroeg op pad, dus nog in de schemering koffers in de auto, meiden uit de bedden
geplukt en in de auto gezet (‘kunnen ze nog even slapen’, yeah right!) en de reis kon beginnen!
’s Avonds kwamen we aan, kregen de sleutel en een routebeschrijving naar onze stacaravan.
Het was even zoeken, omdat het inmiddels al donker was geworden, maar we vonden de stacaravan, stapten naar binnen en…kwamen erachter dat de airco het niet deed.
Het was even flink zweten dus, maar gelukkig is er de volgende dag naar gekeken en deed hij het weer.
Nou, kom maar op met die fantastische vakantie, wij waren er klaar voor!
Waar wij geen rekening mee hadden gehouden, was dat het voor sommige kinderen op een camping heel normaal is om bij anderen zo naar binnen te lopen. En jawel, laat het nou zo zijn, dat wij zo’n buurmeisje hadden.
Elke dag liep ze een paar keer in en uit onze stacaravan en we hebben het (deels) maar zo gelaten, maar we merkten aan alles dat vooral één van onze meiden er best wat moeite mee had.
Toen kreeg de oudste na een dag of 3 al allemaal plekjes op haar vingers (krentenbaard, maar daar kwamen we later pas achter), dus eerst naar de winkel voor pleisters en de verdere dagen pleisters plakken.
Onze middelste is een gevoelig meisje die niet erg van veranderingen houdt, maar ook daarover zei iedereen; “Oh, dat komt ook wel goed, echt waar, ze maken zomaar nieuwe vriendinnetjes en dan vindt zij het ook geweldig!”
Hmm….ze vond het buurmeisje wel aardig en ze mocht ook nog wel meespelen, maar dat elke keer bij ons naar binnen lopen vond zij dus maar niks en ze liep er dan ook regelmatig achteraan om haar weer naar buiten te halen.
De eerste nacht had ze ook niet in het hoofd om daar, in dat onbekende huisje te gaan slapen.
Maar zusjes erbij, knuffels mee, we hadden hoop, want hé dit zou een fantastische vakantie worden!
Toch…?
Om het kort te houden; uiteindelijk hebben we de 10 dagen volgehouden (zonde van het geld om eerder naar huis te gaan en wie weet werd het nog leuker, hielden we onszelf voor), maar er zijn heel wat tranen gevloeid en om 10 dagen lang te horen van je kind “wanneer gaan we nou naar huis?”….
Geloof mij, het was (voor ons gevoel dan) de langste vakantie ooit!
De terugreis hebben we ze ‘beloond’ met snoepspeentjes; zij blij en wij even stilte in de auto.
Eenmaal thuis een ontzettend blije dochter; gelijk al het vertrouwde bekeken en daarna heerlijk geslapen in haar eigen bedje!
We hebben het nog eenmaal geprobeerd in Luxemburg (ja, wel wat dichterbij huis dit keer), maar ook daar vele tranen en boosheid door de vele prikkels en alle veranderingen en daardoor de oudste juist oververmoeid, waardoor zij ziek werd.
Een goede les voor ons; wij kijken voortaan naar onze kinderen, wat zíj nodig hebben en niet wat anderen denken dat zij nodig hebben.
En zo geschiedde.
Huisjes gezocht, níet in een park, maar een vrijstaand huisje (wel zwembad in de buurt, of we namen eentje mee) zonder naaste buren en van tevoren héél veel foto’s bekeken en alles uitgelegd; hoe lang rijden, wat te doen tijdens deze lange reis, wie gaat waar slapen, wat we daar konden doen overdag, etc.
Veel opmerkingen volgden nog of het niet sneu was dat er geen kinderen in de buurt waren en wat we er toch aan vonden, maar we hebben ons er weinig meer van aan getrokken.
Dit is hoe het voor ons het beste werkte en zo hebben we heerlijke vakanties gehad!
Inmiddels zijn ze ouder, zelfstandiger en kunnen ze steeds beter ‘schakelen’, dus ja, we gaan dit jaar naar een vakantiepark op Texel, maar wel hetzelfde huisje als vorig jaar.
Dat blijkt ook nog steeds een leuke discussie voor velen; ‘Weer hetzelfde huisje?! Willen jullie niet liever ergens anders kijken dit jaar?”
Dat willen we misschien wel, maar dit werkt goed voor ons. We weten waar we heen gaan, hoe het eruit ziet, wat er te doen is, dat geeft ons rust.
En als het goed bevallen is, waarom dan niet nog een keer?
Ik wil iedereen dan ook meegeven; vier je vakantie zoals jij (en je gezin) dat wilt, dan heb je pas écht vakantie.
Een hele fijne vakantie allemaal!
