Wat had ik er een zin in en wat was het een prachtige dag!
Een ‘Zomerse Inspiratie-dag’ van onze businesscoach en zomers, dát werd het!
Door de duinen, af en toe een mooie opdracht om even goed over na te denken en de terugweg mijmerend door de zee….
En terwijl ik daar zo liep te praten met een collega-coach, merkte ik plots dat we steeds wat meer van het strand verwijderden.
Ik wilde weer dichter naar het strand, dus ik liep meer die kant op, maar het water kwam al zowat tot aan mijn knieën….
Aangezien ik 170cm lang ben, is dat natuurlijk niet zo heel hoog.
En tóch moest ik me even focussen om niet in paniek te raken.
Gelukkig voelde ik al snel het water weer lager worden en voelde het voor mij weer veiliger.
Als het over zwemmen of water gaat, vertel ik altijd al snel eerlijk dat ik niet kan zwemmen.
Hierop volgt standaard de vraag “Helemáál niet zwemmen? Je bedoelt zeker dat je je diploma niet hebt, maar je kunt toch wel wat zwemmen?!”
Nee, beste mensen, IK KAN ECHT NIET ZWEMMEN.
Vind ik het erg? Nee, niet meer….maar ik vind het wel jammer natuurlijk.
Water en ik hebben inmiddels een haat/liefde-verhouding; ik ben er bang voor, maar ik kan er ook intens van genieten en word er ontzettend rustig van.
En gelukkig heb ik deze angst (bewust) nooit over gebracht op onze meiden, dus 2 ervan hebben jaren op wedstrijdzwemmen gezeten.
Maar waar komt mijn angst dan toch vandaan?!
Geloof mij, het is eigenlijk heel simpel te verklaren en ik zal het uitleggen.
Woensdagmiddag, daar gingen we weer; ik liep de hoek om naar school en zag daar de bus al staan.
Ik voelde mijn maag samentrekken en mijn voeten gingen steeds langzamer.
Zou ik terug lopen naar huis? Maar daar had ik het lef ook niet voor.
Toch maar langzaam doorlopen naar de bus die ons naar die vreselijke plek ging brengen….het zwembad.
Eenmaal daar, dapper naast de anderen tegen de muur staan en wachten tot de juf ging vertellen wat we moesten doen.
Ik als laatste en ik moest weer in het ondiepe gedeelte met een plankje proberen te zwemmen.
Veel verder dan wat spartelen met mijn benen kwam ik helaas nooit, ik was té bang voor water in mijn oren en ogen.
Wel wílde ik heel graag en ik dacht; als ik nu eens met mijn hoofd onder water durfde, dán zou ik misschien steeds wat meer kunnen leren en uiteindelijk zelfs kunnen zwemmen, net als die anderen!
En dus ging ik stiekem wat oefenen en jawel, na een poosje durfde ik mijn hoofd even onder water te doen!
Ik was zó ontzettend blij, ik voel nog hoe trots ik naar de juf ging en enthousiast vertelde dat ik met mijn hoofd onder water durfde en ik mocht het ook nog laten zien!
Wow, wat voelde ik me zelfverzekerd, ik telde in mijn hoofd tot drie en daar ging ik heel snel even met mijn hoofd onder water.
En wat er tóen gebeurde, ben ik helaas nooit meer vergeten en heeft grote gevolgen gehad.
De juf keek me aan, legde haar hand op mijn hoofd met de woorden -ik hoor het haar nog steeds zeggen- “Dat was niet diep genoeg!” en ze duwde me nogmaals onder water….
Natuurlijk zag ik dat zo snel niet aankomen en al duurde het misschien maar een seconde of twee, ik voel nóg de paniek van dat ene, angstige moment!
Dat ene moment zorgde ervoor dat ik niet meer durfde te laten zien wat ik kon, dat ik niet meer durfde te oefenen, dat ik mensen niet meer zomaar durfde te vertrouwen én het zorgde er dus voor dat ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet kan zwemmen.
Ik was op dat moment gewoon nog niet zover, had meer tijd nodig om het vertrouwen te krijgen.
Maar in plaats van vertrouwen krijgen, werd me dat die dag bruut afgenomen!
Op mijn werk is het eigenlijk niet heel anders; wanneer een kind nog niet toe is aan bijvoorbeeld sommen boven de 10 of 20, dan moet er op school nog niet gevraagd worden naar de tafels.
Daar is hij/zij simpelweg nog niet aan toe en het zal het zelfvertrouwen flink kunnen aantasten.
Terwijl kinderen het best wíllen leren, net als dat ik vroeger ook graag zwemmen wilde leren!
Nog steeds lokt het water me, ik geniet er enorm van, maar liefst wel op veilige afstand….
Ik begrijp dan ook heel goed dat je kinderen niet moet ‘overvragen’.
Rustig aan er naartoe werken kan veel meer opleveren!
Ik wil kinderen dan ook helpen op hun eigen tempo én hun eigen manier, zodat ze (weer) vertrouwen krijgen én behouden.
Zeker weten dat het plezier dan vanzelf weer terug komt.
Net als wat de zwemjuf toen bij mij had moeten doen; op mijn eigen tempo, op een leuke manier, om zo vooral de motivatie te behouden.
Dat is dan ook wat bij mij bovenaan staat; plezier hebben, óók tijdens het leren!
