Dochterlief had een gesprek op school over extra hulp mbt haar TOS (taal ontwikkelings stoornis).
Natuurlijk wilde ik graag even weten hoe het gegaan was, dus stuurde ik haar even een appje.
Tussen de middag kreeg ik een berichtje terug….IK ONTPLOFTE ZOWAT!!
Van alles ging er door me heen!
Hoe halen ze het in hun hoofd, ze hebben echt geen flauw idee wat ze onze meid aan doen, hoe hard ze altijd al moet knokken en nu dit weer, wat mankeert zulke mensen?!
Ik voelde mijn hele lichaam in opstand komen en ik bleef maar roepen en brullen tegen mijn man dat dit zo echt niet kan en vooral; ‘zo ga je niet met kinderen om!’…
En hoe meer ik eruit gooide, des te meer ik in alle vezels van mijn lijf voelde; en dít is dus exact waarom ik deze kinderen wil helpen!
Zónder dat er allerlei onderzoeken aan te pas hoeven te komen om een ‘labeltje’ te krijgen, maar vooral kijken wat ze nodig hebben!!
Jarenlang altijd haar geholpen en begeleid bij alles wat met school te maken had.
Ik heb haar al die jaren zien struggelen, wilde haar zó graag helpen, maar ik ben óók haar móeder….
Het kostte ons zóveel energie, boze blikken, ruzies, huilpartijen;
“Je snapt me tóch niet!”
“Leg het dan ook eens uit!”
“Dat dóe ik toch?!”
Boeken werden aan de kant gesmeten, ja ook mínstens zo vaak door mij!
Deuren werden dicht geknald en uiteindelijk zaten we allebei in een andere kamer met tranen in onze ogen van ellende.
En toen, na vele, vele jaren eindelijk de benaming; ‘Je hebt een TOS’.
Een klap, maar ook een opluchting, want nu kan er gericht naar hulp worden gekeken.
Tuurlijk ben ik ook hulp blijven bieden en ook daarin merken we verschil; we weten nu beide waar het aan ligt en dat zorgt ook bij beide voor meer begrip en geduld, zodat de ‘samenwerking’ ook beter gaat.
Maar als moeder wíl je niet altijd maar je kind hoeven helpen, je wilt leuke dingen doen, gezellig kletsen, shoppen, muziek luisteren, weet ik veel….maar niet elke dag helpen met huiswerk!!
Dus hoe vreselijk blij was ik dat er ein-de-lijk vanuit school hulp kwam!
Wel even gezegd hebbende; de vorige school heeft echt álles gedaan om haar te helpen, maar toen was nog niet bekend wat er aan de hand was, dus passende hulp bleef lastig.
En toen kwam dus dat appje vanmorgen….
“Ze willen opnieuw onderzoeken bij me doen.”
IK ONTPLOFTE ZOWAT!!
Natuurlijk zijn de onderzoeken nodig om haar echt de gerichte en persoonlijke hulp te bieden, maar wat school niet ziet is het vermoeide meisje aan het eind van de dag, compleet in tranen en echt ‘op’.
Dit omdat het haar allemaal zóveel energie kost!
Elke avond vroeg op bed (helemaal voor een puber), om de volgende dag weer wat normaal door te kunnen komen.
En dit verhaal herhaalt zich elke dag weer….
’s Avonds een extra gesprekje op school, maar dit keer was ik erbij.
Inmiddels ook van onze dochter te horen gekregen dat het gesprek die ochtend verder ‘wel oké’ ging en dat werd ’s avonds bevestigd door haar mentor.
Wat ik van ‘het nieuws’ vond? Ik heb eerlijk aangegeven dat ik echt woest ben geworden dat ze, zij het indirect, nóg meer energie van haar af willen nemen (want dat is hoe ik het zag)….maar dat ik inmiddels ook wel begrijp dat het nodig is, om zo de goede hulp te kunnen bieden.
Daarna nam de mentor het van me over, vertelde over het gesprek en ook wat zij er zelf van vond en toen hoorde ik het!
Deze school ZIET ons kind!
Haar mentor gaf namelijk aan dat ze vindt dat onze dochter méér dan de 10 uurtjes hulp nodig heeft die nu geboden werden.
Dat ze vindt dat die extra hulp nodig is, om onze dochter de juiste hulp te bieden en extra tijd te kunnen geven waar nodig.
Maar ook deed ze de geweldige uitspraak; passend onderwijs, betekent ook passend bpv!”
Haar stage wordt dus aangepast en ja, ik had de tranen in mijn ogen; het raakte me!
Wat een gevecht het al die jaren ook is geweest, dit is de derde school op rij die kinderen zíet en daar word ik zo warm van!
Zij doen waar ik ook voor sta!
Kinderen zien, ze helpen waar het ze zelf even niet lukt, ook wanneer ze (nog) geen labeltjes hebben.
Want een diagnose geeft wat richtlijnen, maar zegt weinig over wat een kind nodig heeft!
Elk kind is immers weer anders; het ene kind met adhd is het andere niet, het ene hooggevoelige kind is het andere niet, het ene kind met een TOS is het andere niet en soms is er gewoon sprake van ‘de uitleg van juf niet kunnen bijbenen’.
Herken je dit?
Is het bij jullie ook altijd strijd om huiswerk?
Krijg je soms ook het gevoel dat je steeds meer tegenover je kind staat ipv naast je kind?
Of heb je misschien het idee dat je kind veel meer kan dan dat juf/meester aan geeft?
Neem even contact met me op via pb, mail of telefonisch en dan kijk ik met alle liefde (gratis en vrijblijvend!) wat ik kan doen!
Ik kijk naar hoe je kind is, waar zij* zich mee bezig houdt, waar voor haar de problemen zitten en vooral; hoe kunnen we die ‘problemen’ proberen te omzeilen.
Hierbij kijk ik ook naar hoe ze het beste leert en wat ze leuk vindt en daar pas ik mijn sessies op aan: zo gebruik ik klei, kleuren, maar ook wel dropjes oid, maar net wat werkt om het leren weer leuk en begrijpelijk te maken.
Laat mij je kind helpen om weer mee te kunnen komen in de klas en (weer) meer zelfvertrouwen te krijgen en kun jij je als ouder weer bezig houden met de gezellige dingen met je zoon of dochter!
Ik gun een kind een fijne schooltijd, maar óók de ouders!
*waar ‘zij’ staat, kun je uiteraard ook ‘hij’ lezen
